Γράφει ο Γιώργος Αμέντας:
Μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα, εν μέσω μιας περιόδου που η σκέψη των περισσότερων στρέφεται στην κατάνυξη και στην αναγέννηση, εκδόθηκε το Προεδρικό Διάταγμα υπ’ αριθμ. 194/2025. Ένα διάταγμα που φέρνει θλίψη και οργή, καθώς ανατρέπει δραματικά την καθημερινότητα και το μέλλον χιλιάδων ιδιοκτητών σε μικρούς οικισμούς κάτω των 2.000 κατοίκων.
Με το νέο αυτό νομικό πλαίσιο, χιλιάδες οικόπεδα, με επιφάνεια κάτω των δύο στρεμμάτων, παύουν να θεωρούνται οικοδομήσιμα, ακόμη κι αν βρίσκονται εντός των ορίων των οικισμών. Η συνέπεια; Οικονομική απαξίωση της ιδιοκτησίας, ακινησία στην τοπική ανάπτυξη και –το χειρότερο– περαιτέρω ερημοποίηση της υπαίθρου.
Το Π.Δ. 194/2025 δεν είναι απλώς μια τεχνική ρύθμιση χωροταξίας. Είναι μια πράξη βαθιά πολιτική, και, θα έλεγε κανείς, σχεδόν εχθρική απέναντι στην ελληνική ύπαιθρο. Αντί να δίνεται ώθηση σε πολιτικές που θα φέρουν ξανά ζωή στα χωριά μας, που θα δώσουν κίνητρα σε νέους ανθρώπους να μείνουν ή και να επιστρέψουν, θεσμοθετούνται μέτρα που απομακρύνουν και τους τελευταίους.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, την ίδια στιγμή ακούγεται εντονότερα το ενδεχόμενο κατάργησης του θεσμού των τοπικών συμβουλίων και των προέδρων των κοινοτήτων. Αν αυτό υλοποιηθεί, θα αποτελέσει άλλη μία εγκληματική πολιτική πράξη εις βάρος της υπαίθρου. Η φωνή των μικρών κοινοτήτων θα σιγήσει οριστικά. Οι άνθρωποι που σήμερα γνωρίζουν τα προβλήματα του τόπου τους, αγωνίζονται για λύσεις και λειτουργούν ως κρίκοι σύνδεσης με την αυτοδιοίκηση, θα απαξιωθούν και θα περιθωριοποιηθούν.
Το Π.Δ. 194/2025 και οι σχεδιαζόμενες αλλαγές στη λειτουργία της τοπικής αυτοδιοίκησης συνθέτουν ένα εφιαλτικό σκηνικό για τα χωριά μας. Χωρίς δικαίωμα στον σχεδιασμό, χωρίς δυνατότητα λόγου και εκπροσώπησης, χωρίς εργαλείο ανάπτυξης, οι κοινότητες οδηγούνται στην οριστική εγκατάλειψη.
Η κατάργηση του Π.Δ. 194/2025 και η διασφάλιση της συνέχισης των τοπικών συμβουλίων δεν είναι απλώς απαραίτητες. Είναι όρος επιβίωσης για την ύπαιθρο. Αν θέλουμε να διατηρήσουμε ζωντανά τα χωριά μας, να τους δώσουμε μέλλον και προοπτική, οφείλουμε να υπερασπιστούμε τη φωνή τους και το δικαίωμά τους στην ύπαρξη.
Η ύπαιθρος δεν χρειάζεται ταφόπλακες. Χρειάζεται σχέδιο, σεβασμό και όραμα.
