Γράφει ο Γιώργος Ισιδώρου Αμέντας:
Ακόμη ένα χαστούκι. Ακόμη μία φορά που «πέφτουμε από τα σύννεφα». Κυκλοφορεί και πάλι στο διαδίκτυο και παρουσιάζεται από τα τηλεοπτικά δίκτια ένα βίντεο με κορίτσια να διαπληκτίζονται. Δεν έχει σημασία η περιγραφή του περιστατικού, αυτά τα στιγμιότυπα πια μοιάζουν επαναλαμβανόμενα, σχεδόν αναμενόμενα. Το σοκ κρατά λίγα δευτερόλεπτα. Μετά, η αμηχανία. Και ύστερα η σιωπή.
Το ερώτημα όμως παραμένει: τι δεν έχει πάει καλά; Πώς φτάσαμε στο σημείο, ένα κομμάτι της νεολαίας μας, αντί να προσπαθεί να σταματήσει έναν καβγά, να βγάζει κινητό και να καταγράφει τη βία, σα να πρόκειται για θέαμα; Οι καβγάδες ανάμεσα σε νέους δεν είναι φαινόμενο της εποχής μας. Είναι διαχρονικοί. Αυτό που αλλάζει είναι το πλαίσιο: σήμερα, στη μέση του δρόμου στήνονται μικρές αρένες, με θεατές και «οπαδούς» που εμψυχώνουν τους «μονομάχους» να δείξουν περισσότερη σκληρότητα. Σαν να είναι παιχνίδι! Σαν να μην υπάρχουν συνέπειες!
Οι διαπιστώσεις όμως δεν αρκούν. Το να αναγνωρίζουμε το πρόβλημα χωρίς να δρούμε, απλώς το διαιωνίζει. Η πολιτεία οφείλει να κινηθεί ουσιαστικά και παρεμβατικά. Και το πρώτο βήμα πρέπει να γίνει εκεί που χτίζονται τα θεμέλια της κοινωνικής συμπεριφοράς: στο σπίτι και στο σχολείο.
Ναι, οι γονείς πρέπει να μπουν στο επίκεντρο. Πρέπει να επανεκπαιδευτούμε ως κοινωνία. Να το πούμε καθαρά: ίσως είναι καιρός να θεσμοθετηθούν υποχρεωτικά σχολεία γονέων, σε κάθε βαθμίδα της εκπαίδευσης. Όχι για να μας ελέγξει κάποιος, αλλά για να μας υποστηρίξει στο πιο δύσκολο έργο, αυτό της διαπαιδαγώγησης των παιδιών μας σε έναν κόσμο γεμάτο αντιφάσεις και προκλήσεις.
Παράλληλα, χρειάζονται μαθήματα κοινωνικής συμπεριφοράς σε όλα τα σχολεία, συνεχής επιμόρφωση των εκπαιδευτικών στη διαχείριση της σχολικής βίας και μόνιμη και σταθερή παρουσία ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών στις σχολικές μονάδες. Αυτά τα μέτρα δεν είναι πολυτέλεια, είναι αναγκαιότητα.
Κάποιοι θα πουν πως τέτοιες δράσεις γίνονται ήδη. Και πράγματι, γίνονται. Όμως η συμμετοχή είναι μικρή και συνήθως αφορά όσους ήδη έχουν επίγνωση και ευαισθησία. Αυτοί που πραγματικά χρειάζονται βοήθεια, συχνά μένουν απέξω, είτε από άγνοια, είτε από αδιαφορία. Η υποχρεωτικότητα δεν είναι ποινή, είναι ένας τρόπος να φτάσει η φροντίδα εκεί που πραγματικά χρειάζεται.
Η ευχή είναι αυτή η πραγματικότητα να αφυπνίσει τους αρμόδιους. Να πάρουν τολμηρές, δομικές αποφάσεις, χωρίς να σκέφτονται το πολιτικό κόστος. Γιατί αν συνεχίσουμε να αντιμετωπίζουμε κάθε περιστατικό ως μεμονωμένο και να βασιζόμαστε μόνο στην ποινική δίωξη, απλώς θα συνεχίζουμε να στεκόμαστε πάνω από την καρδάρα με το χυμένο γάλα, αναρωτώμενοι κάθε φορά τι πήγε στραβά.
Τα μέτρα που προτείνονται δεν υπόσχονται άμεσα αποτελέσματα, ούτε είναι πανάκεια. Είναι όμως ένα αναγκαίο πρώτο βήμα. Γιατί πρέπει να προστατεύσουμε τα παιδιά μας, είτε σήμερα τα βλέπουμε ως θύτες, είτε αύριο βρεθούν στη θέση του θύματος. Γιατί όλα είναι παιδιά μας!
