Του Γιάννη Μακριδάκη με αφορμή την σημερινή επέτειο των 170 ετών από τη γέννηση του μεγάλου δασκάλου, λογοτέχνη και φανατικού δημοτικιστή, που αγάπησε τόσο πολύ την ντοπιολαλιά της πατρίδας μας Γιάννη Ψυχάρη:

Πέθανε εσύ και μη σε νοιάζει, είπανε τον Αύγουστο του 1925 οι άρχοντες της πόλεως Χίου στον Γιάννη Ψυχάρη, όταν εκείνος, προαισθανόμενος το τέλος του ήρθε από το Παρίσι μια τελευταία επίσκεψη στην πατρίδα, για να διαλέξει τον τόπο που ήθελε να ταφεί, ώστε να βλέπει το μνήμα του την απέναντι μικρασιατική ακτή.

Επέλεξε λοιπόν ένα σημείο στην Μπέλλα Βίστα, στην είσοδο της πόλης από νότια, εκεί που σήμερα βρίσκεται ένας έφιππος αδριάντας του Πλαστήρα, έξω ακριβώς από τις εγκαταστάσεις του Ναυτικού ομίλου.

Όταν όμως πέθανε και έφερε μετά από λίγα χρόνια τα οστά του ο γλύπτης Δημητριάδης, στον οποίον ο Ψυχάρης είχε αναθέσει την φιλοτέχνηση του μνήματος του, οι ίδιοι εκείνοι άρχοντες της πόλης είπανε σιγά μη βάλουμε τάφο στη βιτρίνα μας, και πρότειναν να τεθούν τα οστά του Ψυχάρη στον νάρθηκα του ναού της Ευαγγελίστριας που εκείνη την εποχή κατασκευαζόταν.

Ο Δημητριάδης φυσικά αρνήθηκε και ψάχνοντας ο ίδιος τόπο ταφής που θα ικανοποιούσε τον νεκρό, στάθηκε πολύ τυχερός αφού η οικογένεια Παπαλά δώρισε για τον σκοπό αυτόν το μεγάλο κτήμα της στην περιοχή Δασκαλόπετρα, όπου σήμερα βρίσκεται ο τάφος του λογοτέχνη, φανατικού δημοτικιστή Γιάννη Ψυχάρη.